Przybytek miał długość 13,5 m (45 stóp) i szerokość 4,5 m (15 stóp) i był podzielony na dwa pokoje zwane Miejscem Świętym i Najświętszym. Wewnątrz Miejsca Świętego znajdował się świecznik, stół chlebów pokładnych i ołtarz do kadzenia, a w Miejscu Najświętszym zostały umieszczone Arka Świadectwa oraz Przebłagalnia.
Przybytek składający się z Miejsca Świętego i Miejsca Najświętszego, był otoczony ze wszystkich stron deskami z drewna akacjowego o szerokości około 70 cm (2,3 stopy) i 4,5 m (15 stóp). A przy wejściu do Przybytku umieszczono pięć słupów z drewna akacjowego pokrytych złotem. Same drzwi, przez które wchodziło się do przybytku z zewnętrznego dziedzińca, były wykonane z osłony utkanej z błękitniej, purpurowej i karmazynowej nici oraz skręconego bisioru.
Na zewnętrznym dziedzińcu przybytku stało sześćdziesiąt słupów, każdy o wysokości 2,25 m (7,4 stóp). Wejście dziedzińca umieszczone na jego wschodzie było również utkane z błękitniej, purpurowej i karmazynowej nici oraz skręconego bisioru, i tylko przeszedłszy przez tę bramę zewnętrznego dziedzińca można było wejść na dziedziniec przybytku. Na tym dziedzińcu przybytku znajdował się ołtarz całopalenia i kadź z miedzi.
Przeszedłszy obok tych dwóch, można dojść do wejścia przybytku o wysokości 4,5 metra. Te wejście Przybytku miało pięć słupów, których podstawki wykonano z miedzi. Podobnie jak wejście dziedzińca przybytku, drzwi przybytku były również wykonane z osłony utkanej z błękitniej, purpurowej i karmazynowej nici oraz skręconego bisioru i zawieszone na złotych haczykach umieszczonych na szczycie pięciu słupów. Ta osłona była przegrodą, która dzieliła wnętrze przybytku od jego dziedzińca.
Bóg mieszkał w przybytku zbudowanym z 48 desek. Bóg objawił Swoją obecność ludowi Izraela przez słup obłoku w dzień i słup ognisty w nocy nad przybytkiem. A w Świątyni, gdzie mieszkał sam Bóg, chwała Boża wypełniała to miejsce. Wewnątrz Miejsca Świętego znajdował się stół chlebów pokładnych, świecznik i ołtarz do kadzenia, a wewnątrz Miejsca Najświętszego Arka Świadectwa i Przebłagalnia. Były to miejsca niedostępne dla zwykłego ludu Izraela; tylko kapłani i najwyższy kapłan mogli tam wchodzić zgodnie z systemem Przybytku.
Wszystkie przybory w Świątyni były wykonane ze złota; świecznik był złoty, podobnie jak stół chlebów pokładnych. Ponieważ wszystkie przedmioty w Sanktuarium i jego trójstronne ściany były w ten sposób wykonane z czystego złota, wnętrze Sanktuarium zawsze lśniło złotym blaskiem.
To, że wnętrze Świątyni lśniło w ten sposób wspaniale złotym blaskiem, mówi nam, że ocaleni święci żyją swoim cennym życiem wiary w Kościele Bożym. Święci żyjący w wierze w ewangelię wody i Ducha są jak czyste złoto znalezione w Świątyni. Życie, które tacy święci żyją w Świątyni, jest błogosławionym życiem, które mieszka w Kościele, karmi się Słowem Bożym, modli się do Niego i wysławia Go, staje przed tronem Boga i jest ubrane w Jego łaskę każdego dnia, i to wszystko dzięki Kościółowi. Oto życie wiary w Świątyni. Musicie wziąć sobie do serca, że tylko sprawiedliwi, którzy zostali zbawieni przez ewangelię wody i Ducha, mogą żyć tym cennym życiem wiary w Świątyni.