Search

Câu hỏi thường gặp về Đức tin Cơ đốc

Chủ đề 3: Khải thị

3-12. “คนมากมาย ถ้ามีผู้ใดจะนับประมาณไม่ได้เลย (วิวรณ์ 7:9)” หมายถึงเหล่าวุสทธิชนผู้ปลื้มปีติใช่ไหม?

ใช่ ถูกต้องแล้ว วิวรณ์ 7:9 บอกว่า “ต่อจากนั้นมา ข้าพเจ้าก็มองดู และดูเถิด คนมากมาย ถ้ามีผู้ใดจะนับประมาณมิได้เลย มาจากทุกชาติ ทุกตระกูล ประชากร และทุกภาษา คนเหล่านั้นสวมเสื้อสีขาว ถือใบตาลยืนอยู่หน้าพระที่นั่ง และต่อพระพักตร์พระเมษโปดก” จากประโยคนี้เราเห็นได้ว่าความเชื่อของ “ทุกชาติ ทุกตระกูล ประชากร และทุกภาษา คนเหล่านั้นสวมเสื้อสีขาว.” ในข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญญาณ คนต่างชาตินับประมาณมิได้จะต่อสู้และเอาชนะปฏิปักษ์ต่อพระคริสต์ ทนทุกข์ยาก และเข้าร่วมในการฟื้นขึ้นมาจากความตายครั้งแรกและการปลื้มปีติ. 
แม้วันสุดท้ายปฏิปักษ์ต่อพระคริสต์ได้สร้างความคลุ้มคลั่งด้วยการรอดพ้นจากสถานการณ์ที่ไม่ดี เราก็ตระหนักได้ว่าในเวลาเดียวกัน จะมีผู้ที่เชื่อในข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญญาณเพิ่ม ขึ้น ดังนั้นผู้คนมากมานนับไม่ถ้วนจะเกิดขึ้นในหมู่คนต่างชาติผู้ที่จะรอดจากความผิดบาปโดยการเชื่อในข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญญาณและยอมรับการทนทุกข์ยากของพวกเขาด้วยความเชื่อของพวกเขาเช่นเดียวกัน. 
วิวรณ์ 7:14 กล่าวว่า “ข้าพเจ้าตอบท่านว่า ‘ท่านเจ้าข้า ท่านก็ทราบอยู่แล้ว’ ท่านจึงบอกข้าพเจ้าว่า ‘คนเหล่านี้คือคนที่มาจากความทุกข์เวทนาครั้งใหญ่ พวกเขาได้ชำระล้างเสื้อผ้าของเขาในพระโลหิตของพระเมษโปดกจนเสื้อผ้านั้นขาวสะอาด.’” ตามที่ความทุกข์ลำบากใหญ่ยิ่งมาสู่โลกนี้ คนเหล่านี้รอดจากความผิดบาปโดยการเชื่อในข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญญาณที่ประ กาศโดยคริสตจักรของพระเจ้าด้วยหัวใจทั้งหมดของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงทนทุกข์ยากเพราะพวกเขาไม่บูชาปฏิปักษ์ต่อพระคริสต์และไม่ได้รับเครื่องหมายของสัตว์ร้ายที่มือขวาหรือหน้าผากของพวกเขา และจึงร่วมในการฟื้นขึ้นมาจากความตายและการปลื้มปีติของเหล่าวิสุทธิชน นี่คือเหตุผลที่พวกเขายืนอยู่ต่อพระพักตร์ของพระเมษโปดกและสรรเวริญว่า “ความรอดมีอยู่ที่พระเจ้าของเรา ผู้ประทับบนพระที่นั่งและมีอยู่ที่พระเมษโปดก.” 
ดังนั้นพระเจ้าจึงไม่ได้เป็นเพียงคนยิว แต่พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของคนต่างชาติด้วย ดังนั้นพระองค์ทรงมั่นใจว่าเมื่อวันสุดท้ายของความทุกข์ลำบากใหญ่ยิ่งมาถึงคนมากมายนับไม่ถ้วนของพวกคนต่างชาติจากทุกชาติ ทุกตระกูล ประชากรและทุกภาษาจะเชื่อในข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญญาณ ได้รับการยกความผิดบาป และยืนหยัดในการทนทุกข์ยาก.