Search
پنجابی
پنجابی
کورونا وائرس تے عالمگیر ڈاک سروس وچ رکاوٹ دے سببوں، اَسیں اپنی ’مُلوں بغیر چھاپی ہوئی کتاب دی سروس‘ نوں تھوڑے چِر لئی بند کر دے پئے آں۔
ایس صورتحال دے چانن وچ اسیں ایس ویلے تہانوں کتاباں گھلن دے قابل نئیں ہیگے آں۔
دُعا ہے پئی ایہہ وبائی بیماری چھیتی ای مُک جاوے تے ڈاک سروس کُھل جاوے۔

خطبے

เรื่องที่ 9: โรม (ข้อคิดเกี่ยวกับหนังสือของโรม)

[บทที่ 2-3] การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ (โรม 2:17-29)

(โรม 2:17-29)
“ดูเถิด ท่านเรียกตัวเองว่า ยิว และพึ่งพระราชบัญญัติและยกพระเจ้าขึ้นอวด และว่าท่านรู้จักพระทัยของพระองค์ และเห็นชอบในสิ่งที่ประเสริฐ เพราะว่าท่านได้เรียนรู้ในพระราชบัญญัติ และท่านมั่นใจว่า ท่านเป็นผู้จูงคนตาบอด เป็นความสว่างให้แก่คนทั้งหลายที่อยู่ในความมืด เป็นผู้สอนคนโง่ เป็นครูของเด็ก เพราะท่านมีแบบอย่างของความรู้และความจริงในพระราชบัญญัตินั้น ฉะนั้นท่านซึ่งเป็นผู้สอนคนอื่นจะไม่สอนตัวเองหรือ เมื่อท่านเทศนาว่าไม่ควรลักทรัพย์ ตัวท่านเองลักหรือเปล่า ท่านผู้ที่สอนว่าไม่ควรล่วงประเวณี ตัวท่านเองล่วงประเวณีหรือเปล่า ท่านผู้รังเกียจรูปเคารพ ตัวท่านเองปล้นวิหารหรือเปล่า ท่านผู้โอ้อวดในพระราชบัญญัติ ตัวท่านเองยังลบหลู่พระเจ้าด้วยการละเมิดพระ ราชบัญญัติหรือเปล่า เพราะมีเขียนไว้แล้วว่า ‘คนต่างชาติพูดหมิ่นประ มาทต่อพระนามของพระเจ้าก็เพราะท่านทั้งหลาย’ ถ้าท่านประพฤติตามพระราชบัญญัติ พิธีเข้าสุหนัตก็เป็นประโยชน์จริง แต่ถ้าท่านละเมิดพระ ราชบัญญัติ การที่ท่านเข้าสุหนัตนั้นก็เหมือนกับว่าไม่ได้เข้าเลย เหตุฉะนั้น ถ้าผู้ที่ไม่ได้เข้า สุหนัตยังประพฤติตามความชอบธรรมแห่งพระ ราชบัญญัติแล้ว การที่เขาไม่ได้เข้าสุหนัตนั้นจะถือเหมือนกับว่าเขาได้เข้าสุหนัตแล้วไม่ใช่หรือ และคนทั้งหลายที่ไม่เข้าสุหนัตซึ่งเป็นตามธรรม ชาติอยู่แล้ว แต่ประพฤติตามพระราชบัญญัติ เขาจะปรับโทษท่านผู้มีประมวลพระราชบัญญัติและได้เข้าสุหนัตแล้ว แต่ยังละเมิดพระราช บัญญัตินั้น เพราะว่ายิวแท้ มิใช่คนที่เป็นยิวแต่ภายนอกเท่านั้น และการเข้าสุหนัตแท้ก็ไม่ใช่การเข้าสุหนัตซึ่งปรากฏที่เนื้อหนังเท่านั้น คนที่เป็น ยิวแท้ คือคนที่เป็นยิวภายใน และการเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจตามจิตวิญญาณ มิใช่ตามตัวบทบัญญัติ คนอย่างนั้นพระเจ้าสรรเสริญ มนุษย์ไม่สรรเสริญ”
 
 

เราจะต้องเข้าสุหนัตในจิตใจ

 
“การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ” เรารอดเมื่อเราเชื่อด้วยใจ เราจะต้องรอดในจิตใจ พระเจ้าตรัสว่า “การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจตามจิตวิญญาณ มิใช่ตามตัวบทบัญญัติ คนอย่างนั้นพระเจ้าสรร เสริญ มนุษย์ไม่สรรเสริญ” (โรม 2:29) เราจะต้องได้รับการยกความผิดบาปในหัวใจของเรา หากเราไม่ได้รับการยกความผิดบาปในใจของเรา มันก็จะไม่เป็นผล มนุษย์เรามีตัวตน “ภายในตัว เองและภายนอกตัวเอง” และทุกๆคนจะต้องได้รับการยกความผิดบาปจากภายใน
ท่านอัครสาวกเปาโลกล่าวกับพวกยิวว่า “การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ” แล้วพวกยิวเข้าสุหนัตอะไร? พวกเขาเข้าสุหนัตในส่วนของเนื้อหนังเท่านั้น อย่างไรก็ตามท่านเปาโลก็ได้กล่าวว่า “การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ” พวกยิวเข้าสุหนัตแต่ภายนอกเท่านั้นแต่เปาโลกล่าวว่าการเข้าสุหนัตนั้นเป็นเรื่องของจิตใจ พระเจ้าทรงบอกเราในใจของเราเมื่อเราเป็นบุตรของพระองค์
เปาโลไม่ได้กล่าวถึงการเข้าสุหนัตทางภายนอกแต่กล่าวถึงการเข้าสุหนัตและการยกความผิดบาปในจิตใจ ดังนั้นเมื่อเขากล่าวว่า “ถ้ามีบางคนไม่เชื่อ?” เขาหมายความว่า “ถ้ามีบางคนไม่เชื่อในใจ” เขาไม่ได้พูดถึงความเชื่อแต่เพียงภายนอกแต่กล่าวว่า “เชื่อในใจ” เราจะต้องทราบว่าเปาโลหมายความว่าอย่างไรและทราบว่าความการยกความผิดบาปคืออะไร เราต้องเรียนรู้วิธีที่จะได้รับการยกความผิดบาปในหัวใจของเราผ่านพระวจนะของพระเจ้าเช่นเดียวกัน
“ถ้ามีบางคนไม่เชื่อ?” หมายความว่า “ถ้าพวกยิวไม่เชื่อว่าพระเยซู คริสต์ทรงเป็นผู้ช่วยให้รอด แม้ว่าพวกเขาเป็นทายาททางเนื้อหนังของอับราฮัม?” ความไม่เชื่อของพวกเขานั้นจะทำให้ความสัตย์ซื่อของพระเจ้าไร้ประโยชน์หรือ? ความจริงที่พระเจ้าทรงลบมลทินบาปทั้งหมดของเรารวมทั้งบาปของทายาทของอับราฮัมนั้นจะไร้ผลหรือ? ไม่เลย เปาโลกล่าวว่าแม้ว่าพวกยิวผู้เป็นทายาททางเนื้อหนังของอับราฮัม ก็จะรอดจากบาปได้เพียงแค่พวกเขาเชื่อว่าพระเยซู คริสต์ทรงเป็นผู้ช่วยให้รอด ทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้าผู้ทรงรับเอาความผิดบาปของโลกนี้ไป ผ่านพิธีบัพติศมาและการถูกตรึงบนไม้กางเขน เขากล่าวเช่นกันว่าความรอดและพระสิริของพระเจ้าโดยพระเยซู คริสต์นั้นจะไร้ผลไม่ได้
โรม 3:3-4 กล่าวว่า “ถึงมีบางคนไม่เชื่อ? ความไม่เชื่อของเขานั้นจะทำให้ความสัตย์ซื่อของพระเจ้าไร้ประโยชน์หรือ? ขอพระเจ้าอย่ายอมให้เป็นเช่นนั้นเลย ถึงแม้ทุกคนจะพูดมุสาก็ขอให้พระเจ้าทรงสัตย์จริงเถิด ตามที่มีเขียนไว้แล้วว่า ‘เพื่อพระองค์จะได้ปรากฏว่า ทรงเป็นผู้สัตย์ซื่อในพระดำรัสทั้งหลายของพระองค์ และทรงมีชัยเมื่อเขาวินิจฉัยพระองค์’” พระผู้เป็นเจ้าทรงสัญญาด้วยพระวจนะของพระองค์และทำให้ผู้ที่เชื่อบริสุทธิ์โดยการทำให้คำสัญญาของพระองค์สมบูรณ์ด้วยพระ องค์เอง พระเจ้าทรงมีพระประสงค์ที่จะแสดงความชอบธรรมของพระ องค์และวินิจฉัยผู้ที่มีความเชื่อในพระเยซูผ่านพระวจนะของพระองค์โดยการทำให้คำสัญญาของพระองค์สมบูรณ์เมื่อพระองค์ทรงพิพากษา แม้ ว่าเราผู้ที่ได้รับการยกความผิดบาปในใจของเรา และต้องการจะได้รับการวินิจฉัยโดยพระวจนะของพระองค์และต้องการที่จะมีชัยด้วยพระวจนะของพระองค์เมื่อเราได้รับการพิพากษา
 
 
ท่านอัครสาวกเปาโลบอกเกี่ยวกับตัวตนภายนอก และภายในตัวเอง
 
เปาโลกล่าวถึง “ตัวตนภายนอกและภายใน” ตัวเขา เราก็มีตัวตนภายนอกและภายในตัวเราเองเช่นกัน ที่เป็นเนื้อหนังและจิตวิญญาณ เราก็เป็นเหมือนกับเปาโล ตอนนี้เปาโลก็เกี่ยวข้องอยู่กับเรื่องนี้
โรม 3:5 กล่าวว่า “แต่ถ้าความอธรรมของเราเป็นเหตุให้เห็นความชอบธรรมของพระเจ้า เราจะว่าอย่างไร?” เปาโลไม่ได้หมายความว่าตัวตนภายนอกของเขาเองสะอาด เนื้อหนังของเขาสกปรกและยังคงทำบาปจนตาย สิ่งนี้รวมทั้งทุกคนในโลกนี้ด้วย อย่างไรก็ตามหากพระเจ้าทรงช่วยคนเหล่านี้มันจะไม่เป็นเหตุให้เห็นความชอบธรรมของพระองค์หรือ? พระเจ้าจะทรงชอบธรรมไหมหากพระองค์ทรงช่วยมนุษยชาติ แม้ ว่าตัวตนภายนอกของพวกเขานั้นอ่อนกำลัง? ดังนั้นเปาโลจึงกล่าวว่า “จะว่าพระเจ้าทรงลงอาญาโดยไม่ยุติธรรมอย่างนั้นหรือ? (ข้าพเจ้าพูดอย่างมนุษย์) พระเจ้าไม่ทรงโปรดให้เป็นเช่น นั้นเลย เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วพระเจ้าจะทรงพิพากษาโลกได้อย่างไร?” (โรม 3:5-6) เปาโลอธิบายว่าเราไม่รอดเพียงเพราะว่าตัวตนภายนอกของเรานั้นสะอาด
เรามีตัวตนภายนอกและภายในตัวเรา เปาโลกล่าวถึงขอบเขตของจิตใจว่า “ถึงมีบางคนไม่เชื่อ? ความไม่เชื่อของเขานั้นจะทำให้ความสัตย์ซื่อของพระเจ้าไร้ประโยชน์หรือ? การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิต ใจ” มันไม่ใช่ความเชื่อที่แม้จริงถ้าเราไม่ได้เป็นคนชอบธรรมครั้งหนึ่งก่อนและจากนั้นก็เป็นคนบาปในวันถัดไปโดยสร้างความเชื่อบนพื้นฐานของตัวตนภายนอกของเราผู้ทำบาปและอ่อนแอ
 
 

มนุษย์แต่เพียงภายนอกทำบาปเสมอจนตาย

 
เปาโลไม่ได้ให้ความหวังกับตัวตนภายนอกของเขา เหล่าผู้ที่ได้ รับการลบมลทินบาปก็มีตัวตนทั้งภายนอกและภายใน พวกเขารู้สึกเช่นไรเมื่อได้เห็นตัวตนภายนอกของตัวเอง? พวกเขารู้สึกผิดหวังอย่างไม่มีทาง เลือก ลองมาดูตัวตนภายนอกของเรา บางครั้งเราเป็นคนดีแต่บาง ครั้งเราก็เลวร้ายจริงๆ แต่พระคัมภีร์ไบเบิ้ลกล่าวว่าตัวตนภายนอกของเราถูกตรึงบนไม้กางเขนพร้อมพระเยซู คริสต์ ตัวตนภายนอกของเราตายไปและพระเยซู คริสต์ทรงยกความผิดบาปทั้งหมดของตัวตนภายนอกของเรา
เราผู้ที่รอดรู้สึกผิดหวังอยู่บ่อยๆ กับตัวตนภายนอกของเราเมื่อเรามองดูตัวตนภายนอกของเรา ดูเหมือนเราจะมีความหวังเมื่อตัวตนภาย นอกของเราทำได้ดี แต่จะรู้สึกผิดหวังเมื่อไม่ได้พบกับความคาด หวังของเรา เราตั้งใจที่จะคิดว่าความเชื่อของเราพังทลายลงเมื่อเรารู้สึกผิดหวังกับตัวตนภายนอกของเรา อย่างไรก็ตามนี่ไม่ถูกต้องตัวตนภายนอกของเรานั้นถูกตรึงกางเขนแล้วพร้อมกับพระคริสต์ คนทั้งหลายที่ได้รับการยกความผิดบาปก็ยังคงทำบาปต่อไปโดยร่างกายทางธรรมชาติของพวกเขา แต่มันไม่ใช่บาปหรือ? ใช่มันคือบาป แต่มันเป็นบาปที่ตายแล้ว มันตายแล้วเพราะว่าบาปถูกนำไปสู่ไม้กางเขนพร้อมกับองค์พระผู้เป็นเจ้า บาปที่เนื้อหนังภายนอกทำนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อย่างไรก็ตามการที่หัวใจของเราไม่ถูกต้องต่อพระพักตร์พระผู้เป็นเจ้านั้นเป็นเรื่องใหญ่
 
 
เราจะต้องเชื่อในพระเจ้าด้วยใจ
 
ความอธรรมนั้นได้เปิดเผยแก่ความชอบธรรมเพียงหลังจากได้ รับการยกความผิดบาป ดังนั้นความรอดของพระเจ้าจะไม่สมบูรณ์หากเราตั้งพื้นฐานของความรอดไว้บนสิ่งภายนอกของมนุษย์ผู้ซึ่งทำบาปตลอด เวลาโดยไม่มีทางเลือก ความเชื่อของเราจะหันเหออกจากความเชื่อในพระเจ้าหากเราตั้งความเชื่อของเราบนพื้นฐานของการกระทำของเนื้อหนังภายนอกดังที่อับราฮัมมี
อัครสาวกเปาโลกล่าวว่า “การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ” เราเป็นผู้บริสุทธิ์และชอบธรรมโดยการเชื่อในใจของเรา ไม่เชื่อตามการกระทำของสิ่งภายนอกของมนุษย์ ความบริสุทธิ์นั้นไม่ได้ขึ้นกับสิ่งภายนอกของมนุษย์ว่ากระทำดังที่พระเจ้าตรัสไว้หรือไม่ ท่านเข้าใจไหม? ปัญหาก็คือว่าเรามีทั้งตัวตนภายนอกและภายในซึ่งทั้งคู่นั้นสอด คล้องกัน ดังนั้น บางครั้งเราตั้งใจที่จะให้น้ำหนักกับสิ่งภายนอกของมนุษย์มากกว่า เรามีความมั่นใจหากตัวตนภายนอกของเราทำได้ดีแต่จะรู้สึกผิดหวังถ้ามันไม่ได้ทำ เปาโลกล่าวว่านี่ไม่ใช่ความเชื่อที่ถูกต้อง
“การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ” อะไรคือความจริงที่แท้จริง? เราจะทราบและเชื่อด้วยใจของเราได้อย่างไร? ในบทมัทธิว 6 พระเยซูตรัสถามเปโตรว่า “แล้วพวกท่านว่าเราเป็นผู้ใด?” แล้วเปโตรก็ทูลตอบว่า “พระองค์ทรงเป็นพระคริสต์ พระบุตรของพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่” เปโตรเชื่อเช่นนั้นด้วยจิตใจ พระเยซูตรัสว่า “ซีโมนบุตร ท่านก็เป็นสุขเพราะว่าเนื้อหนังและโลหิตมิได้แจ้งความนี้แก่ท่าน แต่พระบิดาของเราผู้ทรงสถิตในสวรรค์ ทรงแจ้งให้ทราบ” พระเยซูตรัสว่าความเชื่อของเปโตรนั้นถูกต้อง
อับราฮัมไม่มีบุตรชาย พระเจ้าทรงนำเขาด้วยพระวจนะและคำสัญญาของพระองค์ที่พระองค์จะทรงประทานบุตรชายให้กับเขาและที่เขาจะเป็นบิดาของคนหลายๆชนชาติ เขาก็กล่าวเช่นกันว่าพระเจ้าจะทรงเป็นพระเจ้าของเขาและทายาทของเขาหลังจากเขา พระเจ้าทรงบอกอับราฮัมว่าครอบครัวและทา ยาทของเขาจะเข้าสุหนัตเพื่อเป็นสัญญาณของพันธสัญญาระหว่างพระเจ้าและอับราฮัม พระเจ้าตรัสว่า “แผลของเนื้อหนังที่ถูกตัดออกไปก็คือพันธสัญญาที่ว่าเราเป็นพระเจ้าของท่าน” อับราฮัมเชื่อในพันธสัญญาด้วยหัวใจของเขา เขาเชื่อว่าพระเจ้าจะทรงเป็นพระเจ้าของเขาและอวยพระพรหัวใจของเขา เขาเชื่อเช่นกันว่าพระเจ้าจะทรงเป็นพระเจ้าให้แก่ทายาทของเขาหลังจากเขา เขาวางใจในพระเจ้า
 
 
เราถูกทำให้เป็นคนชอบธรรมโดยการเชื่อในข่าวประเสริฐของน้ำและพระ วิญญาณด้วยใจ
 
เราถูกทำให้เป็นคนชอบธรรมโดยการเชื่อว่าพระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าและผู้ช่วยให้รอดของเราด้วยใจของเรา เรารอดโดยการเชื่อด้วยใจ เราไม่รอดโดยสิ่งอื่นใด เราเป็นคนชอบธรรมโดยการเชื่อด้วยใจของเราว่าพระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าของเราและพระองค์ทรงลบมลทินบาปทั้งหมดด้วยบัพติศมาของพระเยซูและการสิ้นพระชนม์ของพระองค์บนไม้กาง เขน การเชื่อด้วยใจของเรานั้นจะช่วยเราให้รอด ดังนั้นพระคัมภีร์ไบเบิ้ลจึงกล่าวว่า “ด้วยว่าความเชื่อด้วยใจก็นำไปสู่ความชอบธรรม และการยอมรับด้วยปากก็นำไปสู่ความรอด” (โรม 10:10)
สิ่งที่เราต้องทำให้ชัดเจนตอนนี้ก็คือว่าเราถูกทำให้เป็นคนชอบธรรมโดยการเชื่อด้วยใจ และไม่ ใช่โดยการกระทำดีของเนื้อหนังของเรา เราจะไม่เป็นคนชอบธรรมหากพระเยซูทรงผูกเงื่อนไขให้ตัว ตนภายนอกของเรา โดยตรัสว่า “เราจะลบมลทินบาปทั้งหมดของท่าน แต่ภายใต้เงื่อน ไขเดียว ท่านเป็นบุตรของเราได้หากท่านหลีกเลี่ยงการทำบาป ท่านเป็นบุตรของเราไม่ได้หากท่านทำสิ่งนี้ไม่สำเร็จ”
เราถูกเป็นคนชอบธรรมโดยการเชื่อด้วยใจของเรา เราได้เป็นคนชอบธรรมไหมหากพระเจ้าทรงผูกเงื่อนไขให้แก่ตัวตนภายนอกของเรา? ท่านไหมเชื่อว่าพระเจ้าทรงช่วยท่านโดยการรับเอาความผิดบาปของท่านไปผ่านพิธีบัพติศมาของพระ องค์ ณ แม่น้ำจอร์แดน, ทรงถูกตรึงบนไม้กาง เขน และทรงรับการพิพาก ษาในสถานที่ของท่าน? ท่านเชื่อสิ่งนี้ได้อย่างไร? ท่านไม่ได้เชื่อด้วยใจของท่านหรือ? ท่านจะถูกช่วยให้รอดอย่างสมบูรณ์ไหม หากพระเจ้าตรัสว่า “เราจะยกโทษความอ่อนแอเพียงเล็กน้อยของท่านแต่จะไม่ยกโทษความอ่อนแอที่ใหญ่โตให้ เราจะทำให้การส่งของท่านไร้ผลหากท่านรัก ษาเงื่อนไขไม่ได้?”
 
 

เราจะต้องแบ่งแยกตัวตนภายนอกของมนุษย์ ออกจากตัวตนภายใน

 
เนื้อหนังของเราตัวตัวตนภายนอกมักจะอ่อนแอและไม่สามารถเข้าถึงความชอบธรรมของพระเจ้าด้วยตัวของมันเองได้ เราถูกทำให้เป็นคนชอบธรรมโดยการเชื่อด้วยใจต่อพระพักตร์พระเจ้าเพราะว่าพระองค์ทรงสัญญาที่จะช่วยคนทั้งหลายที่เชื่อด้วยใจของพวกเขา เมื่อมองดูความเชื่อของเราที่เรายอม รับในสิ่งที่พระเจ้าทรงพระทำและที่พระเยซูทรงรับเอาและลบมลทินบาปทั้งหมดของเราไปด้วยใจ พระเจ้าทางทำให้เราเป็นบุตาที่ชอบธรรมของพระองค์ นี่คือพันธสัญญาของพระเจ้า และพระองค์ทรงช่วยเราให้รอดโดยการทำให้คำสัญญาของพระองค์สมบูรณ์
พระเจ้าตรัสว่าเมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็นความเชื่อในใจเรา เราก็จะเป็นคนของพระองค์ เราต้องแบ่งแยกตัวตนภายนอกของมนุษย์ออกจากตัวตนภายใน ไม่มีใครในโลกจะได้รับการยกความ ผิดบาปได้หากตั้งจุดมาตรฐานของความรอดบนการกระทำของเนื้อหนังภายนอกของเรา “การเข้าสุ หนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ” เรารอดโดยการเชื่อในพระเยซู คริสต์ ด้วยใจของเรา ท่านเข้าใจสิ่งนี้ไหม? “ด้วยว่าความเชื่อด้วยใจก็นำไปสู่ความชอบธรรม และการยอมรับด้วยปากก็นำ ไปสู่ความรอด” (โรม 10:10) อัครสาวกเปาโลแบ่งแยกอย่างตัวตนภายนอกของมนุษย์ออกจากภายในไว้อย่างชัดเจน
ตัวตัวภายนอกของมนุษย์เรานั้นเลวร้ายยิ่งกว่าอุจจาระของสุนัข มันไม่มีค่าอะไรเลย เราไม่จำ เป็นต้องใช้อับราฮัมเป็นตัวอย่าง ให้มองดูที่ตัวของท่านเอง ให้ดูที่เนื้อหนังที่ไร้ค่าของท่าน เนื้อหนังอาศัยเลห์เหลี่ยมในการพยายามที่จะได้รับตำแหน่งสูงๆในสังคมและการมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่ง เนื้อหนังมักจะไม่ทำอะไรเลยแต่คนหาผลประโยชน์ส่วนตัวเท่านั้นใช่ไหม? เนื้อหนังจะได้รับการพิพากษามาก กว่าสิบสองครั้งในหนึ่งวันหากมันพิพากษาตามวิธีที่มันคิดหรือทำ เนื้อหนังต่อต้านพระเจ้า
ยิ่งไปกว่านั้น พระเจ้าไม่ทรงสนพระทัยในตัวตนภายนอกของมนุษย์เรา แต่พระองค์ทรงสนพระทัยในตัวตนภายในของมนุษย์ พระองค์ทรงช่วยเราให้รอดเมื่อพระองค์ทรงเห็นว่าเราเชื่ออย่างแท้ จริงว่าพระเยซูทรงเป็นผู้ช่วยให้รอดด้วยใจของเรา พระองค์ทรงบอกเราว่าพระองค์ทรงช่วยเราให้รอดจากความผิดบาปทั้งหมดของเรา
 
 
เราจะไม่มีทางรอดได้โดยความคิดส่วนตัวของเรา
 
เรามาดูในความคิดส่วนตัวของเรา เราคิดว่าเราเพียงเชื่อด้วยความ คิดของเรา เราสามารถเชื่อด้วยความคิดของเนื้อหนังว่า ‘เรารอดจากบาปแล้วเพราะพระเจ้าทรงช่วยเรา’ อย่างไรก็ตามเราไม่สามารถรอดได้โดยความคิดของเราเอง จิตใจทางเนื้อหนังเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และมัก จะกระทำสิ่งชั่วร้าย มันถูกต้องไหม? ความคิดที่เกี่ยวกับเนื้อหนังต้องการที่จะทำสิ่งนี้และสิ่งนั้นตามกิเลสของมัน
ลองสมมุติว่าใครคนหนึ่งวางความเชื่อของเขาหรือเธอลงบนพื้น ฐานของความคิดของเขาหรือเธอเอง เขาหรือเธอมีความมั่นใจในความรอดของตัวเองได้ในขณะที่ความคิดของเขาหรือเธอในตอนนั้นเห็นด้วยกับรูปแบบความคิดของเขาหรือเธอ นั่นก็คือ ‘พระเยซูทรงรับเอาความผิดบาปทั้งหมดของเราไป ณ แม่น้ำจอร์แดน’ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความ คิดของเนื้อหนังนั้นไม่มั่นคง เขาหรือเธอก็ไม่มีความมั่นใจในในความรอดของพระองค์อีกต่อไป เสี้ยวหนึ่งของความสงสัยเข้ารุกรานความคิดของความรอดที่อ่อนกำลัง
เราเชื่อในพระองค์และในความจริงอย่างถูกต้องไม่ได้หากเราวางพื้นฐานของความเชื่อของเราบนความคิดส่วนตัวของเราเอง ความเชื่อเช่น นั้นก็เหมือนกับบ้านที่สร้างขึ้นบนทราย “ฝนก็ตก น้ำก็ไหลท่วม ลมก็พัดปะทะเรือนนั้น เรือนนั้นก็พังทลายลง และซึ่งการพังทลายนั้นก็ใหญ่ยิ่งนัก” (มัทธิว 7:27)
ดังนั้น ความเชื่อของคนที่เชื่อโดยความคิดนั้นห่างไกลจากความเชื่อบนพระดำรัสของพระเจ้า พระเจ้าตรัสว่า “ทรงเป็นผู้สัตย์ซื่อในพระดำรัสทั้งหลายของพระองค์ และทรงมีชัยเมื่อเขาวินิจฉัยพระ องค์” (โรม 3:4) ความรอดของเราควรขึ้นกับพระดำรัสได้มาเป็นเนื้อหนังและสถิตอยู่กับพวกเรา และพระเจ้าก็คือพระดำรัส พระดำรัสเสด็จมายังโลกนี้ในกายมนุษย์ พระเยซูทรงช่วยเราให้รอดและทรงรับเอาชีวิตในช่วง 33 พรรษาบนโลกนี้ไปและทรงยอมให้อัครสาวกของพระองค์ได้เขียนพระดำรัสของคำสัญญา ที่เป็นความสมบูรณ์ของพันธสัญญาฉบับเก่าที่พระองค์ทรงบอกคนรับใช้ของพระองค์มาก่อนนี้ พระเจ้าทรงเขียนในสิ่งที่พระองค์ตรัสและทรงทำไว้ในพระคัมภีร์ ไบเบิ้ลพระเจ้าทรงปรากฎในพระดำ รัสและพร้อมกับพระดำรัส ทรงตรัสด้วยพระดำรัสและทรงช่วยเราด้วยพระดำรัส
เราไม่สามารถได้รับการยกความผิดบาปที่สมบูรณ์ด้วยความคิดส่วนตัวของเราได้ ในขณะที่ไม่เชื่อในพระดำรัสของพระเจ้าโดยคิดว่า ‘บางครั้งเหมือนเราจะรอดจากบาป แต่บางครั้งเราก็ไม่สามารถเชื่อความรอดของพระผู้เป็นเจ้าได้’ เรารอดจากบาปไม่ได้โดยความคิดเพราะว่าความคิดของเรามักจะเปลี่ยนแปลงและมันก็มักจะไม่เป็นความจริง
ดังนั้น อัครสาวกเปาโลกล่าวว่าการเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ และเราเชื่อความชอบธรรมของพระองค์ด้วยใจ เมื่อใจของเราเชื่อในพระดำรัสของพระองค์ด้วยใจ จิตใจก็จะยืนยันอย่างชัด เจนว่าพระเจ้าทรงสัญญาสิ่งนี้ในพันธสัญญาฉบับเก่าและทรงทำให้พันธสัญญาของพระองค์สมบูรณ์ พระองค์ทรงช่วยเราเช่นนี้ในพันธสัญญาฉบับใหม่โดยพระดำรัสของพระองค์ เรารอดจากบาปและมาเป็นบุตรของพระเจ้าโดยการเชื่อในพระดำรัสของพระองค์ด้วยใจ
 
 
เรารอดจากความผิดบาปของเราโดยการเชื่อข่าวประเสริฐของน้ำและพระ วิญญาณด้วยใจ
 
เรารอดโดยความเชื่อเพราะว่าจิตใจสามารถยอมรับพระเจ้า แต่ความคิดของจิตใจทางเนื้อหนังอาจจะไม่ยอมรับพระองค์ เราเป็นบุตรของพระเจ้าโดยการเชื่อด้วยใจของเราไม่ใช่โดยการกระทำหรือความคิดของตัวตนภายนอกของเรา นี่จึงชัดเจนแล้วว่าเราเป็นบุตรของพระเจ้าโดยการเชื่อในพระวจนะของพระองค์ด้วยใจของเรา ท่านเชื่อด้วยใจไหม? ท่านได้เข้าสุหนัตในจิตใจหรือไม่? ท่านเชื่อในหัวใจของท่านไหมว่าพระเยซูทรงเป็นผู้ช่วยให้รอด? ผู้ที่เชื่อในพระบุตรของพระเจ้าเป็นพยานในตัวเราเอง ท่านมีพยานของพระวจนะที่พระเยซูทรงช่วยท่านอย่างสมบูรณ์ที่ไม่ใช่พยานของประสบการณ์ส่วนบุคคลไหม? ท่านมีพระวจนะของพระเจ้าในหัวใจของท่านไหม? ท่านมีพระวจนะที่ประทานความผิดบาปให้ท่านไหม? การมีความเชื่อที่แท้จริงก็คือความรอดโดยความเชื่อ
เราได้รับการยกความผิดบาปโดยการเชื่อในพระวจนะของพระเจ้าด้วยใจของเรา อย่างไรก็ตามเรารู้สึกผิดหวังอยู่บ่อยๆเมื่อเรามองดูความอ่อนแอของตัวตนภายนอกของเรา และจากนั้นเราก็ง่ายที่จะล่าถอยออกจากความเชื่อในพระเจ้า ผู้หนึ่งผู้ใดที่ไม่เข้าใจความจริงอย่างเต็มเปี่ยมคือผู้ที่ตกอยู่ภายใต้ภาพลวงตา คริสเตียนส่วนใหญ่ตั้งจุดมาตรฐานของความเชื่อของตนบนการการทำของพวกเขา นั่นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ เราต้องไม่วัดความเชื่อของเราด้วยความคิดส่วนตัว เราไม่ควรตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเชื่อของเราบนเนื้อหนังภายนอกเพราะว่าเนื้อหนังนั้นไร้ประโยชน์ พันธสัญญาฉบับเก่าและพันธสัญญาฉบับใหม่บอกกับเราว่าคนๆหนึ่งได้ถูกทำให้ชอบธรรมเมื่อเขาหรือเธอเชื่อในพระวจนะของพระเจ้าด้วยใจ เราไม่รอดจากความผิดบาปโดยความคิดหรือการกระ ทำ แต่โดยความเชื่อเท่านั้น เราไม่สามารถรอดจากบาปได้โดยการกระทำของเนื้อหนัง ไม่ว่าเราทำบาปหรือทำความดีก็ทำอะไรไม่ได้พร้อมกับพระเจ้าและพระสิริของพระองค์
ดังนั้นความเชื่อที่แท้จริงหมายถึงการรอดโดยการเชื่อในความจริงของความรอดของพระวจนะของพระเจ้าด้วยใจ ความเชื่อของเรานั้นผิดเมื่อใจของเรานั้นผิดและความเชื่อของเรานั้นถูกต้องเมื่อใจของเราถูก ต้อง พฤติกรรมที่ถูกต้องมาจากความเชื่อที่ถูกต้อง พฤติกรรมที่ผิดอาจจะปรากฎออกมาเพราะ ว่าจิตใจนั้นอ่อนแอ แต่สิ่งที่สำคัญคือที่พระเจ้าทรงทอดพระเนตรที่จิตใจ พระเจ้าทอดพระเนตรที่จิตใจและทรงใตร่สวนมัน เมื่อพระเจ้าทอดพระเนตรที่ใจของเราจะทรงดูว่าเราเชื่อในพระเยซู คริสต์ด้วยใจของเราหรือไม่ ท่านเชื่อด้วยใจของท่านไหม?
เมื่อพระเจ้าทรงมองมาที่เรา พระองค์ทรงสังเกตดูว่าเราเชื่อด้วยใจหรือไม่ พระองค์ทรงมองเข้ามาในหัวใจเรา เราต้องตรวจดูจิตใจของเรา การเข้าสุหนัตแท้เป็นเรื่องของจิตใจ ท่านเชื่อด้วยใจของท่านไหม? พระเจ้าทอดพระเนตรมาที่จิตใจ พระองค์ทรงดูว่าเราเชื่อด้วยใจของเราอย่างแท้จริงหรอไม่ พระ องค์ทรงดูว่าเราทราบความจริงหรือไม่และเราต้องการที่จะไล่ตามมันหรือไม่ พระองค์ทรงมองดูว่าเรามีความเชื่อในใจของเราหรือไม่และเราต้องการเชื่อฟังพระองค์และเชื่อในพระวจนะของพระองค์หรือไม่
 
 
กลุ่มคนที่เคร่งศาสนาได้ให้ความสำคัญอย่างมากกับเวลาที่แน่ชัดของการเ กิดใหม่
 
มันเป็นความสำคัญในการมีความรู้ที่ชัดเจนในสิ่งที่พระเยซู คริสต์ทรงกระทำและเชื่อมันด้วยใจ มีกลุ่มคนที่เคร่งศาสนาที่บอกกับพี่น้องในคริสตจักรของตนว่าพวกเขาไม่รอดจากบาป ผู้เขียนรู้สึกสงสารจิตวิญญาณต่างๆเหล่านั้น ผู้เขียนอยากปล่อยให้พวกเขาเข้าใจผู้เขียนและสอนข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญญาณให้พวกเขา ท่านได้ลบมลทินบาปออกไปหรือยัง? อาเมน ท่านเชื่อมันด้วยใจไหม?
แต่มีบางคนที่กล่าวว่าความเชื่อของเราไม่ถูกต้อง พวกเขากล่าวว่าเราจะต้องไม่เชื่อพระวจนะตามที่ได้เขียนเอาไว้และเชื่อเพียงสิ่งที่ได้รับการยืนยันด้วยวิทยาศาสตร์ พวกเขากล่าวว่านั่นคือความรอดและความเชื่อที่สมบูรณ์ พวกเขากล่าวว่าคนที่เกิดใหม่ ควรจะทราบเวลาแน่ชัดที่เขาหรือเธอเกิดใหม่ (ชั่วโมง, วัน, เดือน) เมื่อบาทหลวงหวังได้พบกับหนึ่งในคนพวกนั้น คนๆนั้นถามบาทหลวงหวังว่าเมื่อ ใดที่เขาเกิดใหม่ ดังนั้นบาทหลวงหวังจึงตอบว่าเขาไม่ทราบวัน เวลาที่ชัดเจน แต่ตอบว่าเขาเกิดใหม่โดยการเชื่อในข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญญาณ บางครั้งอาจจะปีที่แล้ว จากนั้นเขาก็กล่าวว่าบาทหลวงหวังยังไม่รอดจากบาป
แน่นอนว่าเราบอกชั่วโมงที่แน่นอนและวันและเดือนที่แน่นอนได้หากเราตามรอยกลับไปว่าเราเกิดใหม่เมื่อใด เราก็ยังบอกได้ว่ามันเป็นก่อนเที่ยงหรือหลังเที่ยง พรือตอนเช้า, ตอนเย็น, ตอนกลางวัน หรือเวลาอาหารเย็น อย่างไรก็ตามความรอดก็ขึ้นอยู่กับความเชื่อด้วยใจ มันไม่สำ คัญอะไรหรอกหากท่านไม่สามารถจดจำเวลาที่แน่นอนได้
 
 
การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ
 
พระผู้เป็นเจ้าทรงรับเอาความผิดบาปของเราไว้ที่พระองค์ ณ แม่น้ำจอร์แดน และทรงถูกตรึงบนไม้กางเขนในสถานที่ของเราเพื่อรับการพิพากษาเพื่อบาป พระองค์ทรงเจ็บปวดเพื่อการละเมิดของเราและทรงบาดเจ็บเพื่อความอธรรมของเรา พระองค์ทรงรับเอาความผิดบาปทั้งหมดของตัวตนภายนอกและภายในของเราไป จิตวิญญาณของเราเป็นขึ้นมาจากความตายและตอนนี้เราเชื่อฟังพระผู้เป็นเจ้าได้ตามที่พระองค์พอพระทัย แม้บางคนอาจจะบอกเราอย่างชั่วร้ายว่าเรายังไม่รอดจากบาป
พระคัมภีร์ไบเบิ้ลกล่าวถึงตัวตนภายนอกของมนุษย์ว่าอย่างไร? ดูเหมือนความอ่อนแอจะแสดงออกมามากขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่เราได้รับการยกความผิดบาป ความอ่อนแอทั้งหมดของเรายังไม่ได้แสดง ออกมาเลย แต่ความทุกข์ทรมานจะเปิดเผยออกมามากยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตามเรารอดหากเราเชื่อในใจของเราว่าพระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าของเราและเชื่อว่าพระเยซูทรงรับเอาความผิดบาปทั้งหมดของเราไป ณ แม่ น้ำจอร์แดน โดยพิธีบัพติศมาของพระองค์และทรงถูกตรึงบนไม้กางเขน
เราเปรียบเทียบผู้ที่ให้ความสำคัญกับวันที่พวกเขาเกิดใหม่และที่เชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ทางวิทยา ศาสตร์ไม่ได้ พวกเขาไม่รอดจากบาปอย่างแน่นอน เราเชื่อด้วยใจจะเป็นคนชอบธรรม ท่านเชื่อว่าพระเยซู คริสต์ทรงเป็นผู้ช่วยให้รอดของเราไหม? อาเมน ความศรัทธาเริ่มต้นจากจุดนั้นและพระผู้เป็นเจ้าจะทรงนำหัวใจของเราจากเวลานั้น พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่าเราเป็นบุตรที่ชอบธรรมและความเชื่อของเราถูกต้อง พระองค์อวยพระพรให้จิตใจของเราและประสงค์ให้เราเชื่อฟังพระองค์ด้วยใจด้วยความเชื่อ พระเจ้าทรงนำเราและอวยพระพรเราเมื่อเราเดินไปพร้อมกับพระองค์ด้วยความเชื่อในใจของเรา
“การเข้าสุหนัตแท้นั้นเป็นเรื่องของจิตใจ” เรารอดจากบาปโดยการเชื่อด้วยใจ หลายคนบนโลกกล่าวว่าการเชื่อข่าวประเสริฐด้วยใจช่วยพวกเขาให้รอด อย่างไรก็ตามพวกเขาเพิ่มการกระทำของตนเข้าสู่ความเชื่ออย่างแท้จริง พวกเขาคิดถึงแต่การกระทำของตัวตนภายนอกว่าเป็นเงื่อนไขสำคัญของความเชื่อ กล่าวว่าการมีความเชื่อในข่าวประเสริฐของน้ำและพระวิญ ญาณไม่สามารถนำพวกเขาไปสู่ความรอดได้เพราะว่าพวกเขาผสมความเชื่อเข้ากับจิตใจและการกระทำที่ถูกต้องของพวกเขา
ด้วยเหตุนี้ พวกเขาก็กังวลมากขึ้นว่าตัวตนภายนอกทำดีได้อย่าง ไร และทำการอธิษฐานกลับใจใหม่บ่อยเพียงใด พวกเขาอยู่ห่างไกลจากความรอดแม้ว่าพวกเขาคิดว่าพวกเขารอดจากความผิดบาปของตนแล้ว
 
 
พระเจ้าทอดพระเนตรดูที่ใจ
 
เราเชื่อว่าได้เป็นคนชอบธรรมในใจของเรา มันได้แบ่งแยกเนื้อหนังภายนอกอย่างชัดเจนและการกระทำของเราจึงไม่มีผลอันใด ความรอดเองนั้นไม่มีความสัมพันธ์กับการกระทำของเรา ท่านรู้สึกสดชื่นไหม หลังจากเรียนรู้ว่าความผิดบาปทั้งหมดของท่านได้ลบออกไปแล้ว? ท่านต้องการที่จะรับใช้พระผู้เป็นเจ้าด้วยความปลิ้มปิติไหม? ท่านต้องการจะผูกมัดตัวของท่านเองในภารกิจที่สวยงามของพระ องค์ไหม? จิตใจมีความปิติยินดี เนื่องจากพระเจ้าทรงยืนยันความเชื่อของเรา เมื่อเราเชื่อด้วยใจของเรา ดังนั้นจิตใจจึงมีความสำคัญอย่างมากต่อพระพักตร์พระเจ้า